TV-tunes (bis bis)

Het derde hoofdstuk en we zijn nog steeds met de openingtunes bezig van TV-series.

Tussen 1966 en 1969 brachten in Amerika vier TV-tunes het tot in de hitparade. De tune voor BATMAN werd geschreven door Neal Hefti en de hitparade binnengespeeld in 1966. Het kwam tot de 35e plaats, maar de uitvoering van "The Marketts" bracht het zelfs tot een 17e plaats. De tune leverde Neal Hefti dat jaar een Grammy-Award op voor "de beste instrumentale themamuziek", maar hij heeft er hard voor moeten werken. In het boek "TV's Biggest Hits" verklaart hij: ".. I just sweated over that thing, more so than any other single piece of music I ever wrote". Het kostte hem bijna een maand om het thema te bedenken.

Hetzelfde boek noemt de tune voor MISSION: IMPOSSIBLE de beroemdste "spionnen"-muziek die ooit werd geschreven (voor TV). En het werd geschreven door Lalo Schifrin, een bekend jazz-musicus. De producer en bedenker van de serie, Bruce Geller, had speciaal om Lalo Schifrin gevraagd en hem de pilot-aflevering laten zien.
Lalo koos voor een thema met een 5/4 (vijfkwarts)-maat. Dat een dergelijke "onberekenbare" maatsoort succes kan hebben, had Dave Brubeck in 1962 bewezen met "Take Five". Het MISSION: IMPOSSIBLE-thema behaalde in 1968 de 41e plaats in de Amerikaanse hitparade. Eigenlijk was de muziek geschreven voor een bepaalde scêne in de pilot, maar Geller was zo enthousiast over de muziek dat het de openingsmuziek werd. Als je de titels ziet en de muziek hoort, dan merk je dat de editing op de maat van de muziek is gedaan. Volgens de hoes van de "Mission: impossible"-LP gebeurde dat bij deze serie regelmatig: de beeld-editing werd gedicteerd door de muziek. Eigenlijk heeft Schifrin maar twee thema's geschreven voor de serie. "The plot" heet het andere thema en werd vooral gebruikt op momenten dat het spannend werd en een bepaalde actie door het team op touw werd gezet. Toen de LP uitkwam werden extra thema's geschreven die later in de serie werden gebruikt, net zoiets als Henry Mancini had gedaan met PETER GUNN. De tune werd opnieuw opgenomen voor de gelijknamige bioscoopfilm uit 1996. Daarin werd ook "The Plot"gebruikt.

Had Lalo Schifrin gekozen voor een vijfkwarts maat voor MISSION: IMPOSSIBLE, voor zijn volgende TV-tune brak hij met tradities door voor een detectiveserie een driekwarts maat te kiezen. Ook deze serie was van producer Bruce Geller, die een jazztune had gehoord op de radio en het neuriede voor Lalo. Het was een zogenaamde jazzwals en Schifrin componeerde op die maatsoort de tune van MANNIX.
Lalo Schifrin schreef ook de tune van T.H.E. CAT, een serie die wij in Nederland nooit hebben mogen zien, en zelfs van STARSKY AND HUTCH.  De tune van deze laatste serie werd echter vervangen door de tune gespeeld en geschreven door saxofonist Tom Scott.

Het eind van de jaren 60 nadert en daarin werden de tunes van de series HERE COME THE BRIDES en HAWAII FIVE-O hits. De serie HERE COME THE BRIDES is onbekend in Nederland, maar niet de zanger die de tune zong: Perry Como. Hij zong de tune, die "Seattle" heet, in 1969 naar de 38e plaats van de Amerikaanse hitparade. Of Perry het nummer ook zong voor de leader van de TV-serie is mij niet bekend, in Nederland deed het thema in ieder geval niets. Perry Como had in ons land in 1962 een hitje met "Caterina" en pas weer in 1971 met "It's impossible". De serie HERE COME THE BRIDES is echter wel belangrijk in dit verhaal, door twee acteurs die meespeelden: Bobby Sherman en David Soul. We komen ze in een volgend hoofdstuk tegen.
HAWAII FIVE-O hebben we wel in ons land mogen aanschouwen, maar de tune werd hier pas een hit in 1976 in een coverversie van Sammy Davis Jr. In Amerika werd het een hit voor The Ventures, die er in 1969 maar liefst een 4e plaats mee haalden èn een gouden plaat.

Op 17-september-1969 ging in Amerika THE COURTSHIP OF EDDIE'S FATHER van start, met in de hoofdrollen Bill Bixby en Brandon Cruz. De openingstune, "Best Friend", werd geen hit, maar was wel geschreven door een popartiest, namelijk Harry Nilsson. Het nummer heette eigenlijk "Girlfriend" en was door Nilsson gemaakt voor z'n LP "Aerial Ballet", dat in 1968 was uitgebracht. "Girlfriend" werd niet gebruikt op die LP en toen Harry Nilsson werd gevraagd om een TV-tune te maken, gebruikte hij dit nummer en doopte het om tot "Best Friend".

Eind jaren 60 hadden we in ons land een hit met de tune van een Nederlandse kinderserie. "Hallo, meneer de Uil" stond 7 weken in de hitparade en bereikte de 19e plaats. DE FABELTJESKRANT zou echter nog meer hits scoren in de 70er jaren. "Het stoomlied" bereikte een 5e plaats in 1970 en "Hup, daar is Willem met de waterpomptang" een 4e plaats in 1972. Het waren liedjes van Ed en Willem Bever (Ger Smit en Frans van Dusschoten).

De eerste tune die in Amerika een hit werd in de 70er jaren was "Long lonesome highway" van Michael Parks. Het bereikte in 1970 de 20e plaats en was de tune van de serie THEN CAME BRONSON. Het was een avonturenserie rond Jim Bronson, gespeeld door Michael Parks zelf. De serie was van september 1969 tot september 1970 te zien op NBC, en kwam niet naar Nederland.

In 1971 had Isaac Hayes een hit in Nederland met "Theme from SHAFT", een spannende bioscoopfilm uit dat jaar. Isaac kreeg er een Oscar voor. In 1972 was er weer een hit voor Isaac Hayes, maar niet in Nederland. Hij bereikte de 38e plaats van de Amerikaanse hitparade met de tune van de TV-serie THE MEN. Het was een zogenaamde "umbrella title", voor drie TV-series: ASSIGNMENT VIENNA, JIGSAW en DELPHI BUREAU. Voor zover ik het heb kunnen nagaan, is daarvan alleen ASSIGNMENT VIENNA te zien geweest en wel op de Belgische TV onder de titel: "Jake".

Op 12-oktober-1972 werd de eerste aflevering bij de VPRO uitgezonden van ALL IN THE FAMILY. Het script was ontleend aan een Engelse serie: TILL DEATH US DO PART, dat in 1966 begon. Het was een succesvolle serie, ondanks dat het behoorlijk controversieel was. In Nederland werd de serie vertaald en door de KRO uitgezonden onder de titel TOT DE DOOD ONS SCHEIDT en in Duitsland werd het EIN HERZ UND EINE SEELE. Maar zoals gewoonlijk sloegen de Amerikanen toe met de meest succesvolle afgeleide van de Engelse serie van Johnny Speight. ALL IN THE FAMILY werd een begrip en is het eigenlijk nog. Nog steeds doen de situaties en teksten modern aan, na bijna 30 jaar !
De tune van de serie was ook opmerkelijk. Het werd in beeld, zittend aan de piano, gezongen door de acteurs Carroll O'Connor en Jean Stapleton. Het is bijna ongelooflijk dat de reden hiervan was dat de producer nèt genoeg geld had om de componisten te betalen, maar niet om een studio en orkest te betalen. Het werd ook niet bepaald mooi gezongen, maar wel karaktervol en goed genoeg voor een hitnotering. "Those were the days", geschreven door Lee Adams en Charles Strouse, bereikte in de orginele uitvoering in 1971 de 43e plaats (Billboard). De piano werd aanvankelijk bespeeld door componist Charles Strouse. Later werd de tune opnieuw opgenomen met een studiopianist. Het is, zoals vele TV-tunes, ook op de plaat gezet door Sammy Davis Jr., die ooit te gast was in de serie (waarvan ook fragmenten op plaat zijn verschenen).
De slottune is een heel ander nummer dan de begintune en werd geschreven en gespeeld door Roger Kellaway. Het heet "Remembering you" en het is, mèt tekst, gecovered door de Ray Conniff Singers. Er bestaat ook een gezongen versie op een LP van Carroll O'Connor, maar voor de serie is alleen de instrumentale versie gebruikt.

Sammy Davis Jr., die ik zojuist ook al even noemde, zong in 1975 de tune van de TV-serie BARETTA. De serie kwam datzelfde jaar ook naar Nederland. De tune "Keep your eye on the sparrow" werd in Nederland "alarmschijf" en bracht het tot een 1e plaats in 1976. In Amerika werd het in 1975 een hit voor Merry Clayton (45e plaats) en in 1976 voor Rhythm Heritage (20e plaats).

Rhythm Heritage deed het trouwens beter in 1975, want toen brachten ze de tune van de serie S.W.A.T. naar een Amerikaanse nummer 1. Dat was niet meer voorgekomen na "The Ballad of Davy Crockett" twintig jaar eerder. In Nederland brachten ze het niet verder dan de tipparade, maar dat komt waarschijnlijk omdat de TV-serie nooit naar ons land kwam. Mocht de titel u tóch bekend voorkomen, dan komt dat misschien doordat de serie twee TV-films tot gevolg had, gemaakt van afleveringen van de serie. Inmiddels is ook het 3e computerspel uitgebracht, gebaseerd op het Los Angeles SWAT-team.
"The Theme from S.W.A.T." werd geschreven door Barry DeVorzon, die samen met Perry Botkin Jr. ook de muziek had geschreven voor de film "Bless the Beasts and Children" uit 1972. Eén stuk daaruit, "Nadia's theme" werd in 1973 gebruikt als tune voor de soapserie THE YOUNG AND THE RESTLESS. Het werd pas een grote hit, toen het stuk in 1976 ook nog eens gebruikt werd door de Olympische gymnaste Nadia Comaneci uit Roemenië.

In 1975 begon ook de serie THE ROCKFORD FILES, waarvan de tune het in Amerika tot een 10e plaats bracht. Daarbij komen we voor het eerst de namen tegen, waar we nog veel van zouden horen: Mike Post en Pete Carpenter. Hun eerste TV-tune was voor een serie uit 1973: TOMA. De serie is nooit in Nederland geweest, maar was uiteindelijk aanleiding voor de serie BARETTA. Waarom de BARETTA-tune niet werd geschreven door Mike Post en Pete Carpenter komt omdat hoofdrolspeler Robert Blake een gezongen tune wilde, gemaakt door zijn vriendin Morgan Ames. Zij werkte vaak met componist David Grusin en dus ook in dit geval. De zwarte zanger Jim Gilstrap werd door hen aangetrokken om het te zingen. Het werd echter niet geaccepteerd met het argument dat je "een blanke show niet moet openen met een zwarte zanger" (Rare jongens, die Amerikanen) en uiteindelijk begon de serie met een instrumentale versie, tot grote teleurstelling van de componisten en Robert Blake. BARETTA werd een hitserie, en zoals Jon Burlingham schrijft in "TV`s Biggest Hits": "... nobody says no to the star of a hitshow ..." en het volgende seizoen werd de tune gezongen ... door Sammy Davis Jr.

Zowel Dave Grusin als Mike Post en Pete Carpenter zouden nog meer succes krijgen, maar eerst was het de beurt aan John Sebastian, die met de tune van de serie WELCOME BACK, KOTTER hoge ogen gooide: een nummer 1 notering in Amerika begin 1976. In Nederland was de plaat goed voor een 16e plaats datzelfde jaar, terwijl de TV-serie pas in 1979 door de TROS naar ons land werd gehaald.

Toen in 1974 de serie HAPPY DAYS van start ging werd als tune "Rock around the clock" van Bill Haley gebruikt. Ik kan me dat nog goed herinneren, want ook de eerste keer dat de TV-serie hier getoond werd (door de AVRO) was dat de tune. Deze hit uit 1955 werd door de serie op slag herontdekt in Amerika .... tenminste, dat zeggen de boeken. Ik heb daar zo mijn twijfels over, want het kon ook wel eens andersom zijn gegaan. Er zijn drie redenen voor die aanname:

Het is een beetje een kip-of-ei probleem. Het zou makkelijk zijn om hier antwoorden op te krijgen door te kijken wanneer de plaat opnieuw in Amerika werd uitgebracht en wanneer het precies de Billboard hitparade bereikte, maar ik heb die informatie (nog) niet gevonden.
In ieder geval werd in 1976 de orginele HAPPY DAYS-tune, gezongen door Pratt & McClain, óók een hit: een nr. 5 notering. Het nummer werd geschreven door Charles Fox en Norman Gimbel. Dat is niet zo vreemd, want Charles Fox had ook de tune geschreven van LOVE, AMERICAN STYLE, waarvoor hij ook alle muziek had geschreven tijdens de vier seizoenen dat die serie liep. De tune van LOVE, AMERICAN STYLE, die hij samen met Arnold Margolin schreef, leverde hen in 1969 een EMMY-award op en Charles Fox kreeg er nóg een voor zijn achtergrondmuziek bij de afleveringen van het vierde seizoen. Genoeg reden om hem ook de tune van HAPPY DAYS te laten schrijven. Dat deed hij met Norman Gimbel, waarmee hij in 1973 de hitsong "Killing me softly" had gehad, wat hen een GRAMMY-award had opgeleverd.

De aandacht werd in 1995 weer even op HAPPY DAYS gericht, toen de groep "Weezer" het nummer "Buddy Holly" uitbracht. De clip was rechtstreeks ontleend aan de serie HAPPY DAYS. De groep trad op in de "hangout-bar" Arnold's Drive-In (inmiddels onderleiding van Alfred Devecchio {Al Molinaro}, hoewel Arnold Matsuo Takahashi {Pat Morita} ook nog even te zien is in de clip). Zelfs werd in het midden de clip even onderbroken met "to be continued ..." en de tekst: "Stay tuned for more Happy Days", en dan ging het lied weer verder. Wie nog een Windows95 CD-Rom heeft kan deze videoclip daarop vinden en afspelen.

Twee typetjes uit HAPPY DAYS kregen eind 1976 een eigen serie: LAVERNE AND SHIRLEY. Het was een enorme populaire serie dat in Amerika draaide tot 1983, maar nooit naar ons land kwam. De tune daarvoor, "Making our dreams come true", werd gezongen door Cyndi Grecco en door haar de Billboard hitparade ingezongen tot de 25e plaats. Het werd ook weer geschreven door Charles Fox en Norman Gimbel (ze komen straks samen nog een keer terug !) Maar daarmee hield het voor Charles Fox niet op, want hij schreef samen met Paul Williams de titelsong van de in ons land ook zeer populaire serie THE LOVE BOAT, dat gezongen werd door Jack Jones. Waarom in het laatste seizoen van die serie gekozen werd voor een andere uitvoering van de tune, namelijk gezongen door Dionne Warwick, is mij een raadsel.

THE LOVE BOAT, een soort LOVE, AMERICAN STYLE op zee, ging in Amerika van start in 1977, maar de tune daarvan bereikte nooit de hitparade, hoewel Jack Jones een zeer populaire zanger was en bestempeld als opvolger van Frank Sinatra.
Wel een hit in 1977 werd de tune van CHARLIE'S ANGELS en daarmee zijn we weer terug bij Henry Mancini die de tune de hitlijsten inspeelde dat jaar. Maar het werd niet door hem geschreven, dat deed in 1976 namelijk het duo Jack Elliott en Allyn Ferguson. Zij schreven samen filmmuziek sinds 1968. Als team zorgden ze voor de muziek bij series als THE ROOKIES, STARSKY AND HUTCH, GET CHRISTIE LOVE en POLICE STORY. Ze schreven de muziek bij de pilot (eerste aflevering die dient als graadmeter of er een serie van gemaakt moet worden) van CHARLIE'S ANGELS, maar de tune was aanvankelijk door een andere componist gemaakt. Op het allerlaatste moment besloten de producers dat Elliott en Ferguson een nieuwe tune moesten maken, en dat deden ze.

In 1977 werd ook de tune van I LOVE LUCY een hit. Ja, u leest het goed: 1977, 16 jaar nadat de serie was gestopt. Nu is I LOVE LUCY tot op heden eigenlijk nooit van het scherm weg geweest, dus zijn er altijd mensen die de tune "ontdekken" en dat gebeurde dus ook met de Wilton Place Street Band, die de tune onder de titel "Disco Lucy" naar de 24e plaats van de Billboard lijsten speelde.

Het was inderdaad de tijd van de "Disco" en dat was in 1977 aanleiding voor de film "Saturday Night Fever", met John Travolta en veel Bee Gees muziek, gevolgd door de film "Staying Alive" in 1983. In 1979 probeerde ook de TV een graantje mee te pikken van de disco-koorts met de serie MAKIN' IT. Om het verband met de "Saturday Night Fever"' zo nauw mogelijk te maken, werd in de dans-scenes de muziek van de Bee Gees gebruikt en had men Ellen Travolta, de zus van John, weten te strikken. De eerste aflevering heette ook nog "Staying Alive".
De hoofdrol was voor David Naughton, de John Travolta van de serie. David zong ook zelf de tune en had er een hit mee dat jaar, het haalde maar liefst de 5e plaats in de Amerikaanse hitparade. Succes voor de tune, maar niet voor de serie, want het was begonnen op 1-februari-1979 en voor het laatst op 23-maart-1979.

De serie ANGIE had meer succes. Daarin speelde actrice Donna Pesco de serveerster Angie Falco, die trouwt met de knappe en rijke Brad Benson (Robert Hays). Een leuke comedy uit 1979, door de TROS naar ons land gebracht in 1980. Voor de tune tekenden ... Charles Fox en Norman Gimbel. Het heette "Different Worlds" en werd gezongen door Maureen McGovern - regelrecht de Amerikaanse hitparade in. Het kwam niet zo hoog als "Makin it", maar bereikte toch een respektabele 18e plaats.

Ook in 1979 en ook door de TROS werd de Australische miniserie GOLDEN SOAK uitgezonden, die iedereen zich beter herinnert onder de Nederlandse titel "De Verlaten Mijn". De tune maakte kennelijk grote indruk, want de plaatopname van orkest James Last met panfluitist Gheorghe Zamfir werd een hit in Nederland. Op 8 december 1979 kwam het binnen en bereikte de 5e positie. Ook het orkest van Harry van Hooff nam het op en werd ook goed verkocht.